سلام دوستان من مریمم 30 سالمه تحصیلاتم کارشناسی ارشده هفت سال سابقه دارم و توی شغلم ترفیع گرفتم و دوستش دارم اما یه دختر سه ساله دارم که از 5 ماهگی به خاطر شغلم که البته دلیل بیشترش نیاز مالی ب.د پیش خواهرم و از 18 ماهگی پیش پرستار بوده تا الان خیلی از روز اول بابت این که پیشش نبودم عذاب وجدان داشتمالانم احساس میکنم دارم روزای قشنگ بچگیشو از دست میدم حالا مریض هم شده سرما خورده دیگه این ناراحتی من دو برابر شده بازم همون فکرای همیشگس که کارمو انجام بدم یا بچمو اشته باشم کارم بهم استقلال مالی میده و برای رفاهمون لازمه چون شوهرمم کارمنده و حقوق کارمندی ضمنا خونه نداریم و مستاجریم و بحث پول پیش هم مطرحه از طرفی دائم نگرانم که این نبودن اونم 10 ساعت در روز آسیب به دخترم بزنه دچار وسواس فکری شدم و نمیدونم کدوم کار درسته لطفا راهنمایی کنید اگر شاغلین از تجربتون بگین اگر مادر شاغل داشتین از احساستون و خلاصه کمک فکری بدین ممنونم
